Nog maar net leerden we bassist Eric van der Westen kennen als begeleider van Bart Flos op diens “Roots & Reflections”, waar we het recent in deze kolommen over hadden, of daar duikt hij al op als leider van de kleine Big Band die hij rond zich verzameld heeft en die dus Private Time Machine gekerstend werd. Intussen heb ik wat informatie over de man opgezocht en leerde ik dat hij al drie decennia meedraait in de jazz-scene in en om Tilburg en dat hij ook een “Turkse’ en een “Zuid-Afrikaanse periode” gehad heeft, met o.a. Louis Mhlanga. Zijn jongste (?) project is dus deze kleine Big Band, waarin veel blazers gecombineerd worden met synths, gitaar en drums en die, de Kaapse dichter Jimmy Rage meegerekend, net als een volwaardig voetbalteam, uit elf muzikanten bestaat.

Het repertoire (80 minuten lang, de “te downloaden” bonustrack niet meegeteld !) is volledig bijeen geschreven door van der Westen, die ook als bandleader fungeert en met zijn bas de grooves en de riffs aangeeft, waar de anderen hun ding kunnen op doen. Dat opent bijzonder heftig met “Thrice”, waarin je bij momenten een hardrock-sfeer kunt ontwaren. Jimmy Rage krijgt de hoofdrol in “No Smoke on The Horizon” en Colours Change in Time”, waarna -voor mijn gevoel- het hoogtepunt van de plaat volgt met “All in Vain”, waarin je werkelijk het hele gezelschap beurtelings op de voorgrond hoort treden en waarin de gitaar- en synthesizersolo’s de geest van ELP en Pink Floyd doen herleven. Heerlijk nummer vind ik dat en eigenlijk had dat de plaat perfect kunnen afsluiten: we zijn dan immers al ruim 55 minuten onderweg en dat is al ruimschoots meer dan de doorsnee CD bevat.

Er volgen nog drie tracks: “Love Song”, waarin de hoofdrol alweer voor Jimmy Rage is, maar dat eigenlijk nauwelijks blijft hangen. Dat ligt helemaal anders voor “Bright and Light in the Dark Ages”, qua tijdsduur het kortste nummer van de plaat, maar van een intensiteit, die je, of je dat nu wil of niet, helemaal meetrekt in een broeierige sfeer, waarin wah wah-pedaal en Sly Stone-funk elkaar ophitsen tot een fijn hoogtepunt, dat het afsluitende “Orange is the New Black” een beetje overbodig maakt, al is de rap van Rage hier absoluut indrukwekkend en super-actueel.

Ik ben op zoek gegaan naar de download van “Keep Walking”, maar -het ligt wellicht helemaal aan mij- die heb ik niet kunnen winden. Is dat erg? Niet echt, want de zeven nummers die wel op de CD staan, laten voldoende horen waartoe dit superorkest in staat is, al was ik minstens even blij geweest met twintig minuten minder: de dosering, zoals ze er nu bij ligt, is echt moeilijk te behappen, zelfs voor gerodeerde oren als de mijne. Maar verder: geen kwaad woord over deze plaat, integendeel zelfs: de composities en arrangementen zijn prima, het spel dito en de totaalindruk van dit schijfje is ronduit positief. De bijgaande Youtube-link brengt u naar een vijf kwartier durende registratie van een live concert van de band en als u dàt bekeken heeft, bent u het vast met mij eens: dit is heerlijke muziek o live mee te maken en wat de consumptie binnenskamers betreft: heer erg goed doseren !

(Dani Heyvaert)